“என் பிள்ளை டாக்டர் ஆகவேண்டும், இன்ஜினியர் ஆகவேண்டும், வக்கீல் ஆகவேண்டும், கைநிறைய சம்பாதிக்க வேண்டும், பேரும் புகழும் சேர்க்க வேண்டும்” என்ற கனவு பெற்றோருக்கு இருப்பது இயல்பே. ஆனால் அந்தக் கனவை நனவாக்கப் பாடுபடும்போது ‘என் பிள்ளை பண்புள்ள ஒரு மனிதனாகவும் ஆகவேண்டும்’ என்ற முக்கிய விடயத்தை பெற்றோர் மறந்ததனால் நம் சமூகம் இன்று சந்தித்து வரும் அவலங்கள் ஏராளம், ஏராளம். விரிவஞ்சி ஒரு சில உதாரணங்களை மட்டுமே இங்கே முன்வைக்கிறோம்:
உதாரணம்
1.
70 வயதான முதியவரை
அவருடைய மகன்கள் காரில் கொண்டுவந்து சென்னை புறநகர் பகுதி ஒன்றில் தெருவோரமாக போட்டுவிட்டு
சென்றார்கள். ஒட்டிய வயிறும், மெலிந்த தேகமும் கொண்ட அவரைக்கண்ட அந்த வழியாகச் சென்ற
இரக்கக் குணம் கொண்ட சிலர் தின்பதற்காக தின்பண்டங்களை அவர் அருகில் போட்டு
விட்டுச் சென்றுள்ளனர். அதனைக்கூட அவர் எடுக்கக்கூடிய திராணியில்லை. அதனை
தெருநாய்கள் சாப்பிட்டன.., அந்த பரிதாப நிலையினைப் பார்த்த சிலர் அருகில் இருந்த
காவல் துறையினரை அணுக அந்த முதியவரை மருத்துவ மனையில் சேர்த்தனர். .... ஆனால் அதிகாரிகள் எவ்வளவோ
கேட்டுக் கொண்டும் அந்த முதியவர் அவரை அனாதையாக விட்டுச் சென்ற மகன்களின்
பெயர்களைச் சொல்லத் தயாராகவில்லை...
தான்
துன்பப்பட்டாலும் தன்னை நடுத்தெருவில் அனாதையாக விட்ட பிள்ளைகளைக் காட்டிக்
கொடுக்க விரும்பவில்லை என்று அறியும் போது அவரது பிள்ளைப்பாசத்தின் அழுத்தம்
நமக்கு தெரிகிறதல்லவா? அறிவு வளர்ச்சியின் உச்சக்கட்டம் என்று கருதப்படும் இக்காலத்தில் இது போன்ற சம்பவங்கள் அன்றாடம் அதிகரித்து
வருவதை நாம் கண்டுவருகிறோம்.
உதாரணம்
2..
ஆசிரியர்
பணியுடன் மாலை நேரத்தில் நெசவு தொழில், ஏலச்சீட்டு நடத்துதல் என 30 ஆண்டுக்கு முன் வரை
ராமைய்யாவின் அரவணைப்பில் மனைவி, 2 மகன்கள், ஒரு மகள் என குடும்பமே சந்தோஷத்தில் மிதந்தது. இன்று
அவரது புகலிடம் முதியோர் இல்லம். பிள்ளைகள் எதை கேட்டாலும் வாங்கி கொடுத்த
ராமைய்யாவுக்கு இப்போது அவர்களை பற்றி பேசினாலே வெறுப்பு. நான் இறந்த பின்னர்
உடலைக் கூட மருத்துவ கல்லூரிக்கு தானமாக தான் தரவேண்டும் என்கிறார். தனது பென்சன்
பணத்தில் முதியோர் இல்லத்தில் 86 வயதை கடந்து நாட்களை ஓட்டி வருகிறார். தனது முதல் மனைவி
இறப்புக்கு பின்னர் குடும்ப சொத்துக்களை வழக்கு போட்டு வாங்கிக்கொண்டு பிள்ளைகள்
அனுப்பி விட்டதால் இந்த கதி!
பென்சன்
வாங்கும் ராமய்யாவின் நிலையே இப்படி என்றால் எந்த வருமானமும் இல்லாத லட்சக்கணக்கான
முதியோரின் நிலை இன்னும் கொடூரமானது. பிள்ளைகளால் புறக்கணிக்கப்பட்டு நிராதரவாக
சாலையோரங்கள்,
புண்ணியஸ்தலங்களில்
பிச்சையெடுத்து வாழ்க்கை நடத்துவோர் ஏராளம். அதைக்காட்டிலும் கொடூரம் வயது
முதிர்ந்த முதியோரை சத்தமில்லாமல் மறைமுகமாக கொலை செய்யும் அவலங்களும் நடக்கின்றன.
தவறு எங்கே நிகழ்கிறது?
இப்படி முதியோர்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டு தனிமைப்
படுத்தப்படுவதற்கும் மரணிக்கும் வரை
ஆதரவின்றி அனாதையாக விடப்படுவதற்கும் காரணம் அவர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு
அரும்பாடுபட்டு புகட்டிய கல்வியோடு ஒழுக்கம் சார்ந்த கல்வி புகட்டப்படவில்லை
என்பது தெளிவு! முறையான இறைநம்பிக்கையும் மறுமை நம்பிக்கையும் புகட்டப்பட்டு
இருந்தால் இந்த அவல நிலை நேர்வதற்கான வாய்ப்புகள் குறைவு.
புகட்டவேண்டிய இறையச்சக் கல்வி:
கற்பிக்கப்படும் கல்வியோடு கீழ்கண்ட இறை உபதேசங்களையும்
சேர்த்து பகுத்தரிவுபூர்வமாக மாணவர்களுக்கு புகட்டியிருந்தால் என்ன
நேர்ந்திருக்கும் என்று யோசித்துப்பாருங்கள்.
= பெற்றோரில் ஒருவரோ
அல்லது அவர்கள் இருவருமோ உம்மிடத்தில் நிச்சயமாக முதுமை அடைந்து விட்டால் அவர்களை
உஃப் (சீ) என்று (சடைந்தும்) சொல்ல வேண்டாம் அவ்விருவரையும்
(உம்மிடத்திலிருந்து) விரட்ட வேண்டாம் இன்னும் அவ்விருவரிடமும் கனிவான கண்ணியமான
பேச்சையே பேசுவீராக! (திருக்குர்ஆன் 17:23)
தண்டனை
தள்ளிவைக்கப்படுவதில்லை என்று நபிகள் நாயகம் கூறினார்கள்.
= "பெற்றோரைக்
கொடுமைபடுத்தியதற்காகத் தரப்படும் தண்டனை மரணத்திற்குமுன் இவ்வுலகிலேயே துரிதமாகத்
தரப்பட்டுவிடும்" என நபி(ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்.
அறிவிப்பவர்:
அபூபக்ரா (ரலி) நூல்: பைஹகீ
பெற்றோருக்காக
எவ்வாறு பிள்ளைகள் பிரார்த்தனை செய்ய வேண்டும் என்பதை திருக்குர்ஆன் கற்றுத்தருவதை
நாம் காணலாம்:
=
இன்னும் இரக்கம் கொண்டு பணிவு என்னும் இறக்கையை அவ்விருவருக்காகவும் நீர்
தாழ்த்துவீராக மேலும், 'என்
இறைவனே! நான் சிறு பிள்ளையாக இருந்த போது, என்னை(ப்பரிவோடு) அவ்விருவரும்
வளர்த்தது போல், நீயும்
அவர்களிருவருக்கும் கிருபை செய்வாயாக!' என்று கூறிப் பிரார்த்திப்பீராக! (திருக்குர்ஆன் 17:24)
நடைமுறை சாத்தியமா?
இந்த நவீன காலத்திலும் பெற்றோரை அரவணைத்து செல்வது
சாத்தியமா என்ற ஐயம் பலருக்கும் எழலாம். ஆனால் சாத்தியமே என்பதை உங்கள்
அருகாமையில் வசிக்கும் இஸ்லாமிய குடும்பங்களை கவனித்தால் உணரலாம். நூறு சதவீதம்
இல்லாவிட்டாலும் இஸ்லாமியர்கள் பெரும்பாலும் தங்கள் பெற்றோர்களை முதியோர்
இல்லங்களுக்கு அனுப்புவதில்லை என்பதை ஆய்வுகள் வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்த
மாற்றத்துக்குக் காரணமாக இருப்பது அவர்களின் இறைநம்பிக்கையும் மறுமை
நம்பிக்கையுமே!
==================
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக